Nazwa rasy foksterier, w angielskim oryginale fox terrier, pochodzi od słów: fox – lis oraz terra – ziemia. Kombinacja tych słów oznacza, że zadaniem foksterierów było wypłaszanie lisów z nor. Jest to jedna z najstarszych ras angielskich, używana od połowy XVIII wieku do polowań na lisa i borsuka.

Anglicy od XIV wieku hodowali teriery, które brały udział w polowaniach konnych ze sforą psów, gdzie ścigano zwierzynę aż padnie. Teriery towarzyszyły psom gończym i ich zadaniem była praca pod ziemią. W tym celu selekcjonowano psy w kierunku szybkości (musiały dorównać foxhoundom), wielkości (musiały być to drobne psy, które zmieszczą się w norze) oraz ciętości (musiały zmierzyć się z lisem, który walczył o życie). Efektem selekcji były psy o krótkim i mocnym grzbiecie, wysokich kończynach, silnych szczękach, gęstej sierści odpornej na złe warunki atmosferyczne i umaszczeniu harmonizującym z umaszczeniem foxhoundów oraz żywym usposobieniu i nieustępliwości. Foksteriery towarzyszyły sforze foxhoundów w polowaniu lub były transportowane w torbie przy siodle przez terriermana i wypuszczane przy norze.

Historia powstania rasy nie jest do końca znana. Najprawdopodobniej wywodzi się od foksteriera gładkowłosego, którego krzyżowano z innymi rasami, m.in.: lakeland terierem, terierem walijskim oraz z nieistniejącą rasą black and tan terier. Po bulterierze foksterier odziedziczył odwagę i siłę, a charakterystyczne ubarwienie po beaglu.

Foksterier w Wielkiej Brytanii

Foksterier szorstkowłosy pochodzi z północnej Anglii oraz dalekiej Walii, a jego hodowlą zajmowały się głównie uboższe warstwy społeczne, w przeciwieństwie do foksteriera gładkowłosego, którego upodobała sobie arystokracja. Foksterier gładkowłosy został uznany za rasę w 1863 roku, natomiast szorstkowłosego traktowano raczej jako psa użytkowego. Foksteriera szorstkowłosego pokazano po raz pierwszy na wystawie w 1872 w Birmingham, a rok później uznano za rasę. W 1876 roku powstał wzorzec rasy, uwzględniający oba rodzaje okrywy włosowej. Foksa gładkowłosego dodano do „sporting group”, a szorstkowłosego do non-sporting group”.

Początkowo większym zainteresowaniem cieszyła się odmiana krótkowłosa. Pod koniec XIX wieku, wraz z pojawieniem się trymowania, hodowcy zainteresowali się foksterierem szorstkowłosym. W 1881 roku na wystawie w Francis Redmond pokazano po raz pierwszy wytrymowanego foksa. Można było wtedy używać jedynie szczotki, a włos był trymowany ręcznie. Od tamtej pory foksterier szorstkowłosy porzucił życie myśliwego i przeniósł się na salony.

Od 1882 roku oficjalnie przyjęto nazwę „the wire fox terier” w miejsce wcześniej używanej nazwy „the rough haired terrier”.

Foksterier w Polsce

Do Polski moda na teriery dotarła w okresie międzywojennym. Importowano psy z zagranicy, często z tytułami championów, głównie z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Austrii oraz Niemiec. Wówczas obie odmiany foksteriera traktowano jako jedną rasę, ale większą popularnością cieszyły się oczywiście foksteriery szorstkowłose. Foksterier gładkowłosy traktowany był raczej jako zwierzę użytkowe. Szczyt popularności hodowli foksterierów był w latach od 60-tych do 80-tych, gdzie w każdej klasie wystawiano 10 do 15 psów.

Pionierami hodowli foksterierów szorstkowłosych w Polsce byli: Stefan Wiktor (hodowla „Swirz”), który zajmował się foksami od 1922 roku; M. K. Breda z Warszawy (hodowla „Soria-Moria”); Anna Benisławska z Warszawy („Abeni”), L. E. Zerbe (importował psy z czołowych brytyjskich hodowli); Jadwiga Dembińska z Dubna („Wielkopolanka”); Gabriela i Anna Sas-Korosińska ze Lwowa („Sas”); Greta Syropowa z Warszawy („Poliemja”); Leona Lamlia z Knurowa („Altesse”) oraz Zygmunt Biernacki („Royal”), który jako jeden z nielicznych wznowił hodowlę po II wojnie.

W dniu 25 czerwca 1937 roku uchwałą Zarządu Polskiego Związku Hodowców Psów Rasowych zainicjowano istnienie Klubu Teriera.